4. Mieszkańcy na gapę.

   Zbliżał się wieczór. Szary, zimny, marcowy wieczór. Dwie młode kobiety grzały ręce przy wątłym płomieniu ognia, który udało im się z trudem rozpalić w kominku. Obie szczelnie przykryte były grubymi kocami, na które o dziwo, złodzieje się nie połakomili. Skulone, przytulone do siebie siedziały w ciszy wsłuchując się w trzask ognia, który trawił coraz to nowe polana drewna.

   -Molly... Dlaczego właściwie wsiadłaś ze mną do statku?- spytała poważnie Dzierzyńska. Jej towarzyszka poruszyła się niespokojnie.

   -Mówiłam ci już. Zawiodłam się na amerykańskich chłopcach. Pittsburgh stał się dla mnie taki ciasny...- dukała próbując oszukać samą siebie, że rzeczywiście to było przyczyną. W brzuchu poczuła, że "to coś" się znowu poruszyło. Nerwowo zerknęła na blondynkę i szczelniej owinęła się kocem. Kasia spojrzała na nią badawczo.

   -Chyba każdy by się domyślił, że coś ukrywasz. Nie pytałam o nic w podróży nie chcąc być niegrzeczną. Ale teraz, kiedy, jakby tego nie określić, jesteś zdana na mieszkanie w moim domu, uważam, że powinnaś mi wszystko wyjaśnić- stwierdziła stanowczo. Molly spuściła oczy. Było jej naprawdę głupio.

   -Dobrze. Chodzi o to, że ja...- zaczęła z ciężkim sercem, ale zaraz przerwała gwałtownie, słysząc wyraźne kroki dochodzące zza okna. Obie zamarły gdy skrzypnęły drzwi i kilka głosów wesoło rozmawiając zaczęło kierować się do pomieszczenia, w którym siedziały. Kasia wstała odważnie, mimo, że nogi uginały się pod nią ze strachu. Jak dobrze, że przezorność kazała jej zabrać niewielki pistolet (który swoją drogą nie łatwo było ukryć podczas podróży statkiem). Drżacą ręką sięgnęła po niego i najciszej jak tylko mogła sprawdziła czy jest naładowany. 

   -Ha! Gdyby nie ten deszcz w południe to i więcej byśmy zrobili! Jestem teraz taki głodny, że zjadłbym wszystko, co tylko bym napotkał!- oświadczył głośny, męski głos wchodząc śmiało do salonu prosto na wycelowaną w niego broń. Przestraszony i zaskoczony zastygł bez ruchu. Przez chwilę stali tak mierząc siebie wzrokiem i oceniając wielkość niebezpieczeństwa. Dzierzyńska szybko zauważyła w mężczyźnie groźnego przeciwnika. Był to wysoki, dość dobrze zbudowany mężczyzna. Z ubrania wyglądał na rolnika, ale mógł być także tutejszym rzezimieszkiem, może nawet przywódcą jakiejś zgrai. Serce biło jej ze strachu jak szalone, a dłonie kurczowo trzymające pistolet zaczęły mimowolnie drżeć.

   -Matko złodzieje! Mordercy! Mirek karabin!- krzyknął mężczyzna korzystając z chwilowej słabości dziwnego przybysza. Kątem oka zauważył też drugą postać, skuloną w rogu, histerycznie płaczącą dziewczynę. Szybko jednak zlekceważył ją. Nie mogła stanowić dla nich żadnego zagrożenia. Co innego stojąca przed nim, zdeterminowana kobieta. Miała na sobie zieloną, długą spódnicę i bardzo gruby, szary sweter. Włosy jasne, do ramion, proste i półmokre. Ręce były czarne, a i na twarzy zauważył kilka szarych smug. Mogła być biedną tułaczką, jakich ostatnio wiele błąkalo się po okolicy. Ale mogła być też szpiegiem nasłanym przez tajemniczego zabójcę ich pana. Młody mężczyzna dobrze wiedział, że jeśli nim jest, nie zawaha się zastrzelić jego samego i rodziny, mimo pięknych błękitnych oczu i dziewczęcej, szczupłej kibici. Na szczęście, niezawodny, młodszy brat niemalże w mgnieniu oka pojawił się u jego boku z karabinem.

   -Rzuć broń, bo strzelam!- ryknął chłopak zwany Mirkiem i wycelował ciężki, znaleziony w okolicy karabin w intruza. Dzierzyńska przestraszyła się nie na żarty.

   -Rzuć to Kasju!- krzyknęła przerażona Molly z kąta. -Oni nas zabiją, a ty przecież nie umiesz strzelać!- Bracia popatrzyli na siebie zaskoczeni. Kasia ze złością zmarszczyła brwi i nie zdejmując z celu starszego mężczyzny podeszła kilka kroków bliżej. Wtedy do salonu wbiegła zdyszana staruszka, niskiej, ale pulchnej postury. Ubrana po gospodarsku, w szary fartuch wprawiła Dzierzyńską w osłupienie.

   -Pani Maria?- spytała nie wierząc własnym oczom.

   -Maria, owszem. A kto pyta?- twardy, ale jednocześnie ciepły głos ostatecznie rozwiał wątpliwości dziewczyny. Oto stała przed nią jej przybrana mamka, wieloletnia gospodyni jego ojca.

   -Katarzyna Dzierzyńska...- wyszeptała wzruszona wypuszczając pistolet na ziemię. Ten z łoskotem upadł na drewniana podłogę. Twarz staruszki rozpromieniła się.

   -A jużci, że to panienka Kasia! Tak wymarniała panienka, że poznać ledwo można!- Kobiety przytuliły się serdecznie. -A wy co tak patrzacie synakowie? Gdzie ty w nas Mirek z tym karabinem mierzysz? Już wam się naprawdę w głowach poprzewracało! Cud, żeście nam panienki za mocno nie przestraszyli! Moje dziecko kochane!- rozpłakała się nie wypuszczając jej ze swoich ciepłych, pulchnych ramion. "Synakowie" popatrzyli na siebie zdezorientowani, odłożyli karabin i żywo zaczęli przepraszać. Z kąta wstała też Molly, dumnie otrzepując sukienkę.

   -Molly Andrews, przyjaciółka Kasji z Ameryki- ogłosiła patetycznie.

   -To prawdziwy zaszczyt poznać panienkę- ruszyli witać się bracia. Pani Maria puszczając wreszcie Kasię zadumała się.

   -Ależ to dziwy w tej Ameryce! Dziecko nazywać na cześć szkodnika!

   -Dziękuję, pani- uśmiechnęła się promiennie Andrews, nie rozumiejąc dokładnie co też ta tłusta kobieta do niej powiedziała. Kasia parsknęła śmiechem.

   -Pani Mario, zapewniam, że imię mojej towarzyszki nie ma żadnego związku z molami.

   -Więc co oznacza?- dopytywała się kobieta.

   -Yyyymm...- zakłopotała się dziewczyna. -Chyba dość ciężko to wytłumaczyć...

   -Jadły już coś panienki?- zatroskała się gospodyni.

   -Nie, jeszcze nie. Nie ma tu jedzenia. Jest tylko stare- oświadczyła Molly. Pani Maria roześmiała się.

   -Ależ jest, jest... Tylko trzymamy wszystko w piwnicy. W kuchni są wybite okna i boję się, że ktoś by je wykradł, albo synkowie by za dużo zjedli. Piwnica natomiast zamykana jest na klucz. A klucz mam tylko ja- powiedziała zadowolona. -Zaraz przygotuję kolację. Ach! Kto by się spodziewał, że doczekam tego dnia, gdy panienka tu przyjedzie! Tyle by opowiadać!- Gestykulując rękoma i mówiąc bardziej do siebie niż do innych pani Maria ruszyła do piwnicy.

   Kolacja była skromna, ale bardzo smaczna. Gospodyni nagotowała kaszy jęczmiennej i podała ją z sosem grzybowym. Były też pieczone ziemniaki obsypane ziołami i trochę gotowanej marchwi. Pomimo, iż panienki rzadko jadały tak proste potrawy, obie nałożyły sobie duże porcje i nawet panna Molly ani słowem nie narzekała na brak mięsa. Jedli wspólnie, przy jednym stole. Było to dość wyjątkowe, ponieważ nie w zwyczaju było by chłopi jedli z państwem. Kilka lat temu nie obeszło by się to bez skandalu. Ale dzisiejszego wieczoru wszyscy byli równi, w nowej Polsce, zdani na wzajemną pomoc w odbudowie dworku.

   -To jak to się stało, że zamieszkaliście tutaj? Ojciec przecież odprawił panią!- spytała zaciekawiona Kasia nakładając sobie kolejną porcję ziemniaków.

   -Tak, tak. Odprawił. Ale gdzie ja miałam pójść? Pomieszkiwałam trochę po kryjomu w szopie, a gdy wyjechał nie zostawiając dworu pod niczyją opieką, postanowiłam, że zostanę. A potem synaczkowie się przybłąkali, tu i ich przyjęłam. Wiem, że nie powinnam sprzeciwiać się woli mojego dobrodzieja i panienki ojca, świętej pamięci Andrzeja Dzierzyńskiego... Ale cóż było robić? Wie panienka Kasia jak wiele dworów zostało zupełnie zniszczonych?- kobieta zapędziła się w długim monologu, starając się usprawiedliwić swoją nieoczekiwaną obecność w dworku. Dziedziczka Biernacic siedziała przypatrując się gospodyni, z łokciami opartymi na drewnianym stole pokrytym dzisiaj odświętnym, białym obrusem. Kobieta postarzała się bardzo przez ostatnie lata, nie ubyło jej jednak ani trochę z dawnej serdeczności i surowości. Rozsądna, mądra i zawsze mająca radę na wszystko pani Maria była dla niej i Molly prawdziwym darem z nieba. Dziewczyna ciekawie spoglądała także na siedzących z boku chłopców, którzy nie wyglądali już tak strasznie jak na samym początku. Starszy, Zygmunt, z rosłą postawą i dziewiętnastoma laty wkraczał powoli w dorosłość. W czystej koszuli i uczesanych, jasnych włosach wyglądał nawet przystojnie. Młodszy, piętnastoletni Mirek był o wiele szczuplejszy i wątlejszy od brata. W przeciwieństwie do niego nie starał się też zrobić wrażenia na młodych panienkach, ale z zacięciem pałaszował posiłek. Molly zachichotała widząc jego maniery.

   -Przyjechały panienki same?- zagadnął Zygmunt starając się jeść elegancko. -Padał dzisiaj straszny deszcz, nie zmokły panienki za bardzo?

  -Zmokłyśmy proszę pana. Podróż była okropna!- podzieła się swoją opinią Molly ciesząc się, że coraz lepiej rozumie język polski. Ten młody mężczyzna mimo prostackich manier był naprawdę miły. Andrews nie marnując czasu, przechyliła uroczo swoją lokatą, brązową główkę i posłała Zygmuntowi zalotne spojrzenie.

-Miał po nas przyjechać pułkownik Sierski...- pospieszyła z tłumaczeniem Kasia. -Niestety, nie było go na dworcu. Ale wyobraża pan sobie? Spotkałyśmy dawnego narzeczonego mojej siostry! Pan Koterbski był prawdziwym dżentelmenem i zawiózł nas do Biernacic swoim osobistym automobilem.

   -To rzeczywiście miały panie szczęście- stwierdził niezbyt uradowany Zygmunt. Stanisław Koterbski kręcił się ostatnimi czasy zbyt często przy dworku. Tak naprawdę to przez jego ciągłe, niezapowiedziane wizyty w pobliżu, pani Marysia zakazała sprzątania w środku, łatania okien i gotowania w kuchni. Nie mogło się przecież wydać, że dwór jest zamieszkały. Ciągle niewyjaśniona była też sprawa śmierci pana Dzierzyńskiego. Zygmunt nie rozumiał dlaczego podali do publicznej informacji, że zginął podczas działań wojennych w Błękitnej Armii, podczas gdy pani Maria mogłaby na wszystko przysiąc, że widziała go końcem października w dworze. Istniała jednak jakaś niepisana umowa pomiędzy ich trójką, by póki co, nie zdradzać niczego panience. Kto wie, czy sprawa nie jest naprawdę poważna? Co jeśli jej także grozi niebezpieczeństwo?

   Molly i Kasia zajęły wspólnie dawny pokój sióstr Dzierzyńskich, pani Marysia w godzinę uporała się by przywrócić jemu dawną świetność. I choć zabrakło kilku sprzętów, a pościel nie była najświeższa, obie z rozkoszą położyły się na łóżkach.

   -Koszula nocna Molly! Może i jest tu trochę brudno, ale nie możemy spać w ubraniach! Zdejmuj ten okropny, za duży sweter!- Kasia ze śmiechem rzuciła się by pomóc dziewczynie go ściągnąć, w razie gdyby ta miała przed tym opory. Andrews przez chwilę się broniła tłumacząc chłodem, wreszcie jednak Kasia osiągnęła swój cel. Molly marudnie zdjęła ubrania i naga pochyliła się ku bawełnianej koszuli nocnej leżącej na łóżku. Zmęczona nie pomyślała, jak bardzo jej ciało zmieniło się podczas ostatnich miesięcy i w jaki szok wprawi niczego nie spodziewającą się Dzierzyńską.

   -Molly...?- zająkała się dziewczyna wskazując w kierunku brzucha towarzyszki. Andrews spurpurowiała. -To dlatego wyjechałaś z Pittsburgha?

   -Tak-powiedziała cicho, chowając się pod kołdrę. Nie wiedząc co począć, Kasia usiadła na swoim łóżku. Po chwili ciszy, spod kołdry Molly rozległo się żałosne łkanie. -Przepraszam...- usłyszała zduszony głos. -Chcieli mnie wydać za czterdziestolatka, z dziećmi... A ja przeczytałam, że...- zrobiła krotka pauzę na oddech -Przeczytałam w poradniku, że podróż morska może zaszkodzić dziecku... Może spowodować poronienie... 
Kasia otworzyła ze zgrozą usta. Twarz Molly, która właśnie nieśmiało wychyliła się spod okrycia, była mokra od łez. 

   -Nie płacz...- szepnęła widząc ją we łzach. -Będziesz miała dziecko. Kogoś, kto będzie ci droższy od wszystkich ludzi na świecie. Kogoś, to będzie ci droższy od wszystkich mężczyzn i miłości, jakich kiedykolwiek doświadczyłaś...- Kasia delikatnie pogładziła Molly po włosach. -Będziesz mogła nauczyć je ja żyć. Pokazać mu cały świat. Będziesz jego najbliższą osobą na świecie... mamą...
Brązowe, duże oczy zapłakanej dziewczyny, spojrzały na blondynkę badawczo. Po chwili na różowych ustach pojawił się ledwo zauważalny uśmiech.

   -Ale pomożesz mi...?- spytała nagle z obawą. Kasia wyprostowała się i rzekła uroczyście:

   -Pomogę. Nie zostawię cię samej. A może uda nam się znaleźć dla ciebie odpowiedniego mężczyznę?- Dziewczyny uśmiechnęły się do siebie.
Rozmawiały tak jeszcze przez długo. O rodzinie zostawionej w Pittsburghu, o remoncie dworu, o pani Marysi i jej dwóch przybranych synach i wreszcie chichocząc o mężczyznach, w których chciałaby się kiedyś zakochać.

 Dziękuję za każdy komentarz, który zostawiacie pod rozdziałami. Dodaje naprawdę motywacji by pisać dalej, coraz lepiej. Dodałam muzykę w tle. W tej chwili odtwarza się ona automatycznie, zawsze można jedna wyłączyć ją, lub przełączyć na kolejny utwór. Wszelkie opinie na jej temat również mile widziane. Co jakiś czas będę ją zmieniała, tak aby dopasować ją do najnowszych rozdziałów.

Trzymajcie się ciepło, do za jakiś czas znowu,

Z.ola